#once.

#podkład

  Wedle twoich przewidywań niejaki Conte nie dał się tak szybko zbyć po tym jak wymordował cię na parkiecie do godziny czwartej z minutami. Także, gdy o godzinie czternastej otworzyłaś powtórnie oczy, kątem oka mogłaś dostrzec pogrążonego we śnie bruneta. Przez dłuższą chwilę napawałaś się tym widokiem, jednak boląca głowa dawała się we znaki, a więc wyplątałaś się z jego objęć, narzuciłaś coś na siebie i udałaś się w kierunku kuchni. Po spożyciu czegoś przeciwbólowego zabrałaś się za odpisywanie na noworoczne życzenia, których było nadspodziewanie wiele. Po zakończeniu tejże czynności zabrałaś się za przejęcie kuchni siatkarza, który wciąż w najlepsze drzemał.
 -O nie, koniec tego dobrego Conte.-rzucasz kiedy powracasz do sypialni- Jest prawie piąta popołudniu, a ty wciąż się wylegujesz.
 -Jeszcze chwila.-wysapał zaspany obracając się na drugi bok
 -Wstaaaaaawaj!-nie dajesz za wygraną i siadasz bliżej niego
 -Nudzisz się, hm?-otwiera wreszcie oczy
 -Okrutnie.-kiwasz głową, a już po chwili lądujesz na plecach przygnieciona silnym, męskim ciałem. Po chwili siłownia z nim, dałaś za wygraną. Twoje szanse były po prostu nikłe, a więc dałaś mu satysfakcję. Dopiero po kilkunastu minutach jakimś cudem udało ci się wyrwać z jego objęć, co raczej nie spotkało się z aprobatą bruneta. Oczywiście nie długo było ci dane samotne przebywanie w samotności, gdyż po kilku minutach podążył za tobą Conte. Pochłonięta odpisywaniem na kolejną wiadomość z kubkiem kawy w ręku, nie zauważyłaś nawet, iż byłaś pod baczną obserwacją.
 -No co?-ściągasz brwi
 -Tak tylko sobie podziwiam widoki.-kręci głową, jednak widzisz w jego spojrzeniu, iż nie powiedział ci prawy. Odstawiasz więc kubek z czarną, parującą cieczą i nieśpiesznie podążasz w jego kierunku. Przyjmując dość stanowczą taktykę, mierzysz się z nim niemal twarzą w twarz, siadając mu uprzednio na kolanach.
 -Mów.-nakazujesz mu- Nie mamy całego dnia Conte.-ponaglasz go
 -Po prostu, nie sądziłem, że ta znajomość potrwa tak długo.-kiwa głową
 -O tak, ja też jestem w szoku.-mówisz nieco rozbawiona- Poza tym, czy ja wyczuwam jakąś sugestię?
 -Zdecydowanie nie.-kręci głową przeszywając cię spojrzeniem- Chciałabym żeby to trwało, jak najdłużej.-uśmiecha się zupełnie nieśmiało jak na niego
 -Jest pierwszy dzień roku, a ty mnie po raz kolejny zastrzeliłeś.-kiwasz z uznaniem głową, lecz po chwili dodajesz- Żeby ci nie było przykro, to powiem ci, że mi to też całkowicie pasuje.
 -Słabe wyznanie.-kręci głową rozbawiony
 -Mówił ci ktoś, że jesteś okropny?
 -Tak ty, jakieś tysiąc razy.-śmieje się- A tak poważnie, nie powiesz mi, że jestem dla ciebie kolejnym facetem do kolekcji, bo w to nie uwierzę.
 -A skąd masz taką pewność?-pytasz go mierząc go spojrzeniem, lecz zamiast słów otrzymujesz coś innego. Na pozór był to jeden z niezliczonej ilości pocałunków jakie od niego otrzymałaś. Ten jednak, był inny. Byłaś tego niemal pewna. Ten nie miał w sobie tylko pożądliwości. Był niesamowicie czuły. Zupełnie odmienny od pozostałych.
 -Łamiesz wszelkie możliwe granice Conte.-mówisz ciszej wciąż wpatrując się w jego brązowe tęczówki
 -Jestem tego absolutnie świadom.-mówi wyraźnie usatysfakcjonowany- I nie powiem, to dość przyjemne zajęcie.
 -Możesz być z siebie dumny.-kiwasz głową
 -Owszem, moim życiowym sukcesem jest fakt, iż siedzisz tutaj, ubrana jedynie w nieswoją koszulkę i raczej nie planujesz ucieczki.-uśmiecha się
 -W zasadzie to taki mam właśnie plan.-szczerzysz się- Ale nie martw się, nie planuję wyjazdu do Kongo bez słowa.-chichoczesz widząc jego minę
 -Uff, ulżyło mi.-uśmiecha się.
W akompaniamencie rozmów i nieustannego uwodzenia pewnego bruneta, jego progi opuściłaś dopiero w okolicach dwudziestej. Kiedy postawiłaś stopę w mieszkaniu, po raz pierwszy w tym roku przeżyłaś nie mały szok widząc swojego przyjaciela, który ostatnimi dniami nie spędzał zbyt wielu dni w domu. I wcale nie chodziło o jego ubranie, bo w zasadzie o rzecz niemal przeciwną. Nie mając większej ochoty na patrzenie speszonych twoją obecnością we własnym mieszkaniu, czym prędzej pognałaś w kierunku swojego własnego królestwa. Bez większych perspektyw na ten wieczór, zasnęłaś ze słuchawkami w uszach w rytmach kojącej muzyki.
  Gdy następnego dnia otworzyłaś oczy, było kilka minut po godzinie ósmej. Bez większego pośpiechu skonsumowałaś śniadanie i doprowadziłaś się do ładu. Jak zwykle ostatnimi czasy z resztą, spadł na ciebie obowiązek uzupełnienia lodówki w której widoczne było tylko światło. Po wykonaniu tejże czynności, pokręciłaś się chwilę po mieście. Mieszkanie opuściłaś niedługo po zakupowych wojażach, gdyż umówiłaś się z Claudem. Ten nie cię nie oszczędził, co skończyło się na tym, iż dostałaś porządny wycisk o którym będzie ci przypominał dość pokaźny, niemal purpurowy siniak w okolicach biodra. Popołudniem, gdy już byłaś w stanie niemal normalnie chodzić, Joanna zdołała wyciągnąć cię do baru.
 -No więc?-rozpoczyna twoja towarzyszka
 -Niech zgadnę, żyjesz wspomnieniami sylwestrowej nocy, a raczej ich brakiem?-chichoczesz mając w pamięci jej występ tuż po północy
 -Ha. Ha. Ha.-przewraca oczami- Pamiętam w zasadzie wszystko. A już na pewno twój widok w objęciach nieziemsko przystojnego faceta, który świata poza tobą nie widzi.
 -Alkohol uderzył ci do głowy.-śmiejesz się
 -To nie tylko moje zdanie.-szczerzy się- Z resztą, nie dostałaś potwierdzenia moich słów kiedy zamiast patrzeć na tą kobietę, wciąż patrzył na ciebie?
 -Możliwe, że tak.-wzruszasz obojętnie ramionami
 -Matkoboskabełchatowska!-rzuca- Barman, najlepsze whisky jakie tutaj macie dla tej pani!-zaleca
 -Zaczynam wątpić, czy aby na pewno to ja z naszej dwójki potrzebuję psychoterapeutki.
 -Bo jej nie potrzebujesz.-wypala- Już nie.-kręci głową
 -Słucham?-pytasz zszokowana
 -W ostatnich miesiącach zrobiłaś niewiarygodne postępy, Lil.-spogląda w twoim kierunku- Nie masz już koszmarów, przeszłość nie jest już o krok przed tobą. I mimo, że pewnie tego nie zauważyłaś to przeszłaś niesamowitą przemianę. Uśmiechasz się niemal każdego dnia. Rozmawiasz ze mną o wszystkim i nie muszę wyciągać tego z ciebie niemal siłą. Może i jeszcze masz pewne zahamowania, ale one będą nikły.
 -Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że z okazji zakończenia terapii znikasz z mojego życia, a ta whisky to pożegnanie.-kręcisz głową
 -To zależy od tego czy widzisz sens w spotkaniach ze mną.
 -Oczywiście, że tak!-rzucasz niemal natychmiast- Wiesz o mnie niemal wszystko. Znosiłaś mnie kiedy byłam dla ciebie naprawdę paskudna, a do tego mi pomagałaś.-wzdychasz- Jesteś dla mnie.. jak przyjaciółka, której nie chciałabym stracić.
 -Mój Boże, chyba też się muszę napić z tych wrażeń.-chichocze- A co do twojego wyznania. Jako twoja eks lub też obecna psychoterapeutka jestem z ciebie dumna, iż tak otwarcie mówisz o swoich uczuciach. A jako twoja przyjaciółka, czekam aż je wyrazisz także przed kimś innym.-szczerzy się
 -Masz rację, lepiej się napij.-prychasz
 -Nie wmówisz mi, że go nie lubisz.-kontynuuje wątek- Nie po tym co widziałam.
 -A co takiego widziałaś?-pytasz dość spokojnie
 -Dwójkę ludzi, którzy patrzyli na siebie jakby nikogo dookoła nich nie było.-mówi z delikatnym uśmiechem
 -Jesteś strasznie uciążliwa.-przewracasz oczami- Tak, lubię go! Zadowolona?-nie wytrzymujesz jej spojrzenia
 -To teraz możemy się napić.-mówi triumfalnie Joanna.
  Tak jak i przewidywałaś, na jednej szklance whisky się nie skończyło. Potem wpadły dwa drinki, mojito oraz parę kieliszków wódki. Jako, że nie należałyście do osób o specjalnie mocnych głowach, nie mogło się obyć bez pijackich spazmów śmiechu czy wygłupów. W zasadzie ciężko było ci stwierdzić o której sięgnęło to absolutnego apogeum. Może po drugiej czy trzeciej nad ranem? W każdym bądź razie po wyznaniu Joanny, iż między nią, a jej lubym nie dzieje się ostatnimi czasy za dobrze. Dlatego po zbesztaniu i dość niepochlebnym wyrażaniu się o całej rasie męskiej, pod wpływem alkoholu buzującej w głowie sięgnęłaś po telefon i zadzwoniłaś oczywiście do nikogo innego, jak do bruneta. Ogólnie rzecz biorąc nie do końca pamiętałaś, co dokładnie mu powiedziałaś, ale musiałaś być dość pijana by nad ranem pojawił się w tym właśnie barze. W tym czasie twoja towarzyszka zdołała usnąć na stole, ciężko przy tym posapując. Ten stan rzeczy przerwał Andrzej, który pojawił się w owym miejscu dosłownie chwilę po Conte.
 -Mam nadzieję, że chociaż warto było.-rzuca z politowaniem
 -Oszywiście.-odpowiadasz o mały włos nie zabijając się o własne nogi
 -Co to za okazja?
 -Pfff, a to musi być jakaś okazja?-mamroczesz
 -Chyba nie powiesz mi, że spiłaś się bez powodu?-pyta rozbawiony
 -Nie martw się, to nie przez ciebie.-kręcisz głową starając się go poklepać po ramieniu, co raczej ci nie wychodzi biorąc pod uwagę twoją aktualną zdolność motoryczną
 -Uff.-śmieje się- Tyle dobrze, że nie zasnęłaś chociaż na stole.-chichocze
 -Ty się tu nie śmiej, bo to baaaaardzo poważna sprawa była.-grozisz mu palcem- Biedna kobieta wsadziła się w skomplikowane sprawy miłosne i teraz cierpi.-wzdychasz
 -I kto to mówi.-kręci głową
 -O nie, ja nie cierpię.-zaprzeczasz
 -Więc dałaś się tak po prostu upić, hm?-dopytuje
 -Chyba wolę jak alkohol miesza mi w głowie niż ty.-rechoczesz
 -Gdyby nie fakt, że mi na tobie zależy to bym cię wysadził na najbliższym przystanku.-kręci głową nieco zażenowany
 -Pffff, całkiem dobry z ciebie kłamca.-chichoczesz
 -Uczę się do najlepszych.
 -Żeeeeee niby od kogo?-dopytujesz, choć wewnętrznie czujesz wielkie zmęczenie- Ja nie kłamięęę.
 -Yhym.-potakuje głową
 -Doobra, to, że ci nie wyznaję miłości co pięć minut to nie znaczy...-mrużysz oczy- Boże, nie wiem. Nie ważne.-kręcisz zrezygnowana głową czując co raz bardziej ciążące ci powieki. Ogromne zmęczenie i litry wlanego w siebie alkoholu zrobiły swoje, bo nie wiedziałaś nawet kiedy usnęłaś na fotelu pasażera. Kiedy na chwilę powróciłaś do świata żywych leżałaś w swoim łóżku, a do twoich nozdrzy docierał znany męski zapach. Byłaś tak zmęczona, że nie miałaś nawet siły, aby podnieść powieki. Czułaś jedynie jak opuszkami palców delikatnie wodził po twoim policzku. I przy akompaniamencie tych przyjemnych gestów powtórnie odpłynęłaś.
 Kiedy otworzyłaś oczy do pokoju wpadały wyraźne promienie słoneczne. W zasadzie nie zdążyłaś się podnieść, a uderzył w ciebie potworny ból głowy. Musiałaś przez chwilę siedzieć w bezruchu, aby nie zaliczyć za sekundę sprintu do łazienki i rozmów z klozetem. Jakimś cudem dotoczyłaś się do kuchni, w której zastałaś swojego nocnego wybawcę.
 -Dzień dobry.-rzuca z całą pewnością rozbawiony twoim tragicznym wyglądem
 -Bry.-mruczysz rozczesując dłonią splątane włosy- Boże, jak mnie boli głowa.-jęczysz, gdy siadasz przy kuchennym blacie tuż obok niego
 -Nie mam pojęcia czemu.-śmieje się
 -Nie śmiej się, bo chyba zaraz puszczę pawia.
 -Byle nie na mnie.-mówi z trudem powstrzymując śmiech
 -Beznadziejny ze mnie alkoholik.-wzdychasz
 -Pocieszę cię, jesteś całkiem zabawna jak się napijesz.
 -Och, niech zgadnę!-odpowiadasz- Gadałam jakieś kretyńskie rzeczy jak na przykład to, że rzucam wszytko, zmieniam płeć i zaczynam życie jako piekarz w Tajlandii?
 -To jakiś plan awaryjny na życie?
 -No pewnie.-przewracasz oczami- Gadaj.
 -Jak do mnie zadzwoniłaś zaczęłaś się drzeć, że Joanna powiedziałaś barmanowi, że ma zaburzenia dysocjacyjne, a do tego, że jest księżną wielkiego księstwa wrońskiego.-mówi wyraźnie rozbawiony- Następnie dorzuciłaś, że wszyscy faceci są kompletnie do dupy, włącznie z barmanem.-wylicza- Potem stwierdziłaś w sumie, że ja to tak w połowie bo w sumie to mnie lubisz.-kiwa głową- Na końcu darłaś się, że pociąg zagłusza ci zasięg, a twoja wspaniała przyjaciółka zaś krzyknęła, że z dziką rozkoszą pomoże barmanowi w jego zaburzeniach za szklankę brandy.
 -Ja pier..-kręcisz z niedowierzaniem głową
 -Gdy was zastaliśmy w tym barze to Joanna spała na stole, a ty wyglądałaś jakbyś miała głupawkę bo siedziałaś obok niej i o mal nie płakałaś ze śmiechu.
 -To koniec?-pytasz marszcząc brwi
 -Takie uwagi jak ta, że mam całkiem zgrabny tyłek oraz ocenę moje wyglądu jako seksowny argentyński drwal pozostawię dla siebie.-dodaje
 -W sumie te ostatnie były całkiem trafne.-chichoczesz
 -Dzięki.-prycha patrząc na ciebie z politowaniem
 -A ja dziękuję za no wiesz, uratowanie przed nocą na stole.-mówisz nieco zakłopotana
 -To ty do mnie zadzwoniłaś.-wzrusza ramionami
 -Obydwoje dobrze wiemy dlaczego przyjechałeś.-zaskakujesz go tymi słowami- Bo nie oszukujmy się, gdybym była pierwszą lepszą znajomą to nie wlókłbyś się w środku nocy na drugi koniec miasta. A nawet jeśli to wysadziłbyś mnie wtedy na tym przystanku.
 -Więc produkowałem się niepotrzebnie?
 -Nie, bo tamtego naprawdę nie pamiętam.-śmiejesz się- Ale za to co nieco z tej podróży owszem.
 -I?-ciągnie
 -I mi chyba też zależy.-mówisz niemal szeptem- Ale wiesz ciągle jestem pijana. Mogę bredzić
 -Nie ważne, bo i tak słyszałem.-szczerzy się.
  Któż by pomyślał, że ze zwykłego wyjścia do baru narodzą się takie wydarzenia? Bo nie masz tu już na myśli tylko i wyłącznie pijackich wybryków wraz z Joanną. Owszem, one też miały w tym wszystkim znaczny udział. Bo przecież gdyby nie one, tyle słów nie zostałoby wypowiedzianych. Nie prędko zmusiłabyś się do takich wyznań. A te, jak stwierdziła Joanna, były nie lada wyczynem dla osoby takiej jak ty. No i po raz kolejny miała rację, wypowiedzenie ich na głos wcale nie było bolesne, wręcz przeciwnie.

~*~
Na wstępie dziękuję za odzew i od razu dodam, iż od przyszłego tygodnia będziemy się spotykać tutaj troszeczkę częściej :)
W dzisiejszym epizodzie relacja na linii Conte-Lili stale idzie do przodu, aczkolwiek motywem przewodnim jest schadzka z niezastąpioną Joanną. Humoru od czasu do czasu nie zaszkodzi, racja? ;)
Widzimy się w środę, a do tego czasu postarajcie się nie rozpłynąć w tych upałach!
Ściskam,
wingspiker.